خانه باغ اسلامی ندوشن ثبت ملی شد

موسسه مردم‌نهاد فرهنگی و اجتماعی اندیشه روشن با اعلام خبر ثبت ملی این باغ، در متنی عنوان کرده است: این میراث ارزشمند تاریخی و طبیعی را  اسلامی ندوشن پیش از درگذشتش به منظور تاسیس باغ فرهنگ و هنر به موسسه مردم‌نهاد فرهنگی و اجتماعی اندیشه روشن اهدا کرده بود.

 آن نیک‌مرد فرهنگ‌گستری که در همه عمر با قلم توانا و اندیشه‌های روشن خویش، فرهنگ و ادب این سرزمین را باغبانی می‌کرد، در سال‌هایی که به حکم طبیعت و ناتوانی جسمی بازنشستگی قلمی خود را می‌گذراند همچنان در اندیشه خیرخواهی فرهنگی این دیار بود و از این رو با هدیه باغ باطراوت و پُرخاطره‌ای که برگ‌های رنگین و پرشور نوجوانی کتاب «روزها»ی زندگی‌اش در آن ورق خورده بود، فرهنگ یاوران دیار آباء و اجدادی خویش را در تاسیس باغ فرهنگ و هنر یاری داد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اسلامی ندوشن سال‌ها پیش‌تر نیز با اهدای خانه‌ پدری خود به فرهنگِ ندوشن و به کمک همسر دانشور خود خانم دکتر شیرین بیانی زمینه تاسیس خانه فرهنگ این شهر کوچک تاریخی را فراهم کرد که دربردارنده کتابخانه، نگارخانه و سالن آمفی‌تئاتر است.

اما این خانه باغ ده‌هزار متری که از عمارتی کهنسال نیز برخوردار است در صدرآباد ندوشن واقع است که قصبه‌ای است در ۱۰کیلومتری ندوشن و ۲۰۰ سال پیش توسط ملانظرعلی ملقب به  شیخ‌الاسلام جد پدری دکتر اسلامی بنیان گذاشته شده است. شیخ‌الاسلام روحانی متعین و سرشناسی بود که وزیر و مشاور ظل‌السلطان پسر ناصرالدین‌شاه - حاکم اصفهان - محسوب می‌شد و چون ظل‌السلطان به تحریک انگلیسی‌ها و مشورت با حسین قلی خان، یکی از رؤسای بختیاری، تصمیم گرفت با پدر خود، ناصرالدین شاه قاجار بجنگد، ملانظرعلی ندوشنی او را از این کار منع کرد. هنگامی‌که ناصرالدین شاه به این واقعه اطلاع یافت به ظل‌السلطان دستور داد که «یا سر خودت یا حسین قلی خان را می‌فرستی». ظل‌السلطان از ترس پدر سر حسین قلی خان را فرستاد. پس از عزیمت ظل السلطان به تهران، ناصرالدین شاه دستور داد تا چشمان او را از حدقه بیرون آورند، ولی با میانجیگری ملا نظرعلی، شاه قاجار از این کار منصرف شد.

 ملانظر علی که در زی روحانیت بود در نزد اهالی ندوشن به «حاجی آخوند» نیز شهرت داشت و بیش از آن‌که به مشغولیت‌های روحانیت اهتمام داشته باشد با استفاده از املاک و مستغلاتی که در ندوشن و روستاها و مزارع اطراف آن داشت به کشاورزی و مزرعه‌داری اشتغال می‌ورزید؛ فرزند ذکورش آقامهدی حاج آخوند پدر دکتر اسلامی ندوشن بود که به بیماری شدید آسم مبتلا شد و زود از جهان رفت اما دامادهایش  صدرالشریعه  و وکیل‌الرعایا که پس از او روستای صدرآباد ندوشن به نام و مالکیت آن‌ها درآمد او را در بسیاری از امور کشاورزی یاری می‌دادند؛ آیت‌الله محمد اسماعیل صدرالشریعه مدارج عالی علمی را تا اجتهاد در اصفهان در محضر آیت الله آقا نجفی اصفهانی (م: ۱۳۳۲ ق) گذرانده بود و سال‌ها امامت مسجد جامع ندوشن را عهده‌دار بود و فرزندش جواد صدر مشهور به ادیب ندوشنی از نخستین قضات و وکلای دادگستری به شمار می‌رفت. در این میان محمدهادی وکیلی معروف به حاج وکیلی پسرعمه و شوهرخواهر دکتر اسلامی که فرزند وکیل الرعایا بود و پس از درگذشت پدر اسلامی ندوشن، سرپرستی خانواده‌شان را نیز به عهده گرفته بود. بیش از چند دهه مالک الرقاب صدرآباد محسوب می‌شد اما پس از او این آبادی به ده مستقلی که رعایا و کشاورزان این خاندان در آن سکنی داشتند تبدیل شد.

اما این باغ و عمارت موسوم به باغ برجی متعلق به جد مادری اسلامی ندوشن ملّا محمد امام‌جمعه بود که هرچند به امامت جمعه و جماعت شناخته می‌شد اما کمتر به این کسوت درآمده و بیشتر در قامت روحانی اهل شعر و سلوک شهرت داشت و برخی از مراثی نغز و عرفانی او سال‌ها در عزاداری سنتی ندوشن خوانده می‌شد. او به برزگری اشتغال داشت و فرزندانش؛ حاج عبدالرضا و بی‌بی سلطان و بی‌بی خاور دایی و خاله و مادر اسلامی ندوشن نیز هریک به‌گونه‌ای در علایق ادبی و عرفانی از تأثیر پدرشان برکنار نمانده بودند.

از آنجا که سرانجام باغ برجی به‌عنوان میراث مشترک فرزندان امام جمعه به تنها نوه نامدارش دکتر اسلامی ندوشن رسیده بود، او نیز آن را به نیت جد فرهنگ مدار خود صرف امور فرهنگی کرد.

دکتر اسلامی ساعات سرخوشی از کودکی و نوجوانی خود را در هم‌آغوشی طبیعت باصفای این خانه باغ گذرانده و خاطرات زیادی از آن در کتاب مستطاب «روزها» به قلم آورده که نشانه‌هایی از آن هنوز در گوشه گوشه‌ این باغ سو سو می‌زند.

یاران موسسه اندیشه روشن ندوشن نیز به پاس مناعت و سخاوت طبع اسلامی ندوشن همه همت خود را مصروف احیا و بازسازی این خانه باغ کرده‌اند تا آن را به نام نامی این سرو تناور فرهنگ و ادب ایران‌زمین به باغ فرهنگ و هنر تبدیل کنند و از آن، مرکز نشر نشاط و سرور فرهنگی بسازند.

بی‌شک کمک همه علاقه‌مندان در تاسیس و توسعه این یادگار فرهنگی مغتنم است. فرهنگ ایران همواره با همین فانوس‌های روشن امیدبخش، سرپا مانده و راه را از بیراه باز شناخته است.

 انتهای پیام

منبع: قدس آنلاین

کلیدواژه: ناصرالدین شاه اسلامی ندوشن دکتر اسلامی ظل السلطان خانه باغ سال ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۶۴۶۶۳۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

فرهنگ سازی به زمان نیاز دارد

به گزارش همشهری آنلاین، فهیمه فرهمندپور؛ ‌رئیس شورای فرهنگی و اجتماعی خانواده و زنان در روزنامه همشهری نوشت، سؤالی مطرح شده مبنی بر اینکه چه کارهایی باید می‌شد تا شاهد اتفاقات و توهین‌هایی که در بازی پرسپولیس و سپاهان به تماشاگران زن شد، نباشیم. در این موضوع چند نکته وجود دارد؛ نکته نخست این است که کارهای فرهنگی تدریجی و دیربازده است. فرهنگسازی چه به این معنا که مقوله‌ای می‌خواهد فرهنگ شود و چه به این معنا که می‌خواهیم مقوله‌ای از فرهنگ حذف یا اصلاح شود، به زمان نیاز دارد. فرهنگ ورزشگاه نه در مدت ۶ماه و یک سال ساخته شده‌ و نه قرار است در این مدت ۶ماه و یک سال تغییر کند.
نکته دوم؛ این اتفاق نشان داد اینکه ادعا شود با حضور تعدادی از زنان در ورزشگاه می‌شود بر فرهنگ موجود در این فضا مسلط شد و آن را تغییر داد، در ساحت واقعیت، شدنی نیست. تامین امنیت زنان در ورزشگاه فقط این نیست که در ورودی و خروجی مجزا برای زنان درنظر گرفته شود یا سرویس‌های بهداشتی مناسب برای آنها پیش‌بینی شود. مسئله مهم در این موضوع، وضعیت فرهنگی ورزشگاه‌هاست. این وضعیت موجود در یک سال و ۶ماه شکل نگرفته ‌که با یک سال و ۶ماه کار بتوانیم آن را تغییر بدهیم. متأسفانه ورزشگاه‌رفتن زنان طبیعتا چنین مخاطراتی را به همراه دارد و به‌نظر نمی‌رسد که صرفا با دستگیری یک نفر خاطی‌ یا عذرخواهی او این مسئله حل شود و تضمینی وجود ندارد که تکرار نشود.
موافقان حضور زنان در ورزشگاه‌ها این موضوع را با حضور زنان در سینماها و پارک‌ها مقایسه می‌کنند و می‌گویند همانطور که زنان و مردان در سینما و تئاتر یا در خیابان و پارک می‌توانند در فضای مشترک کنار هم باشند، در ورزشگاه‌ها هم می‌توانند با هم فوتبال تماشا کنند. زنان را کنار بگذاریم و خود مردان را با هم مقایسه کنیم. مردانی را سراغ دارید که بعد از تماشای یک فیلم صندلی‌های سالن سینما را بشکنند؟ ولی بارها این اتفاق در ورزشگاه‌ها افتاده است. فضای ورزشگاه با سینما و تئاتر قابل مقایسه نیست و نگاه متفاوتی را برای حل مسائل می‌طلبد. افرادی که مخالف حضور زنان در ورزشگاه‌ها هستند، این دغدغه‌ها را داشتند. با اتفاقاتی که افتاده است می‌شود واقع‌بینانه اظهارنظر کرد که با صرف درست‌شدن زیرساخت‌هایی مثل نرده‌کشی، ورودی و خروجی مجزا و... مسئله حل نمی‌شود.
این مسئله را چطور می‌شود حل کرد؟ نظر بعضی این است که با درنظرگرفتن جرایم سنگین و برخوردهای انضباطی برای خاطیان، فضا را برای حضور زنان فراهم کنیم. در این موضوع هم باز زنان را کنار بگذاریم و ببینیم در حوزه ورزش آقایان، در مسابقات و سالن‌های ورزشی مردان، جریمه‌هایی که قبلا درنظر گرفته شده و برخوردهای انضباطی که انجام داده‌اند، برای مواجهه با تخلفات، خشونت‌ها و بی‌اخلاقی‌ها بازدارنده بوده است؟ به‌نظر می‌رسد که جواب به این سؤال منفی است. هیجان در ورزشگاه‌ها بالاست و غالبا مجازاتی که درنظر گرفته می‌شود، بازدارنده نیست.
در این شرایط عده‌ای از زنان هم علاقه‌مند به حضور در ورزشگاه‌ها هستند و دغدغه حضور در این فضاها را دارند و شاید گفته شود که این حق آنهاست که به علاقه‌شان پاسخ داده شود، اما باید دید پاسخ‌دادن به این علاقه ارزش چنین هزینه‌هایی را دارد یا نه؟ مقایسه فایده - هزینه است؛ اینکه ارزش دارد برای پاسخ به این علاقه زنان، آنها مورد اهانت قرار بگیرند؟ باید موضوع یک‌بار از این منظر و از این نگاه مورد بررسی قرار بگیرد. صرف آماده‌کردن زیرساخت‌های فیزیکی برای حضور زنان، امنیت‌بخش نیست.
منکر ضرورت کار فرهنگی‌ یا مواجهه انضباطی با خاطیان نیستم؛ مسئله میزان اثربخشی چنین اقداماتی برای تضمین امنیت فیزیکی، اخلاقی و روانی خانم‌هاست؛ نکته‌ای که حتما باید در ارزیابی درخصوص پاسخ به نیازهای خانم‌ها برای حضور در میادین ورزشی مردان، مورد توجه و تأکید قرار گیرد.

کد خبر 849277 منبع: روزنامه همشهری برچسب‌ها فرهنگ - میراث فرهنگی زنان - حجاب ورزش زنان زنان